Η 24η Απριλίου – Ημέρα Μνήμης της Αρμενικής Γενοκτονίας

Σε κάθε γωνιά του πλανήτη, η 24η Απριλίου φωτίζεται από πράξεις μνήμης και τιμής για τα 1,5 εκατομμύρια θύματα της Αρμενικής Γενοκτονίας του 1915. Στο πλαίσιο αυτών των εκδηλώσεων, οι Μικτές Χορωδίες του Δημοτικού Ωδείου Κατερίνης, με διευθυντή τον Ιωάννη Κούκα, και της Αγριάς Βόλου, υπό την καθοδήγηση του Νικόλαου Αδρασκέλα, κατέθεσαν το δικό τους μουσικό ανάθημα στη μνήμη, ερμηνεύοντας τον ύμνο Anonts Hamar στον Ιερό Ναό Αγίας Άννης, με την αιγίδα της Ιεράς Μητρόπολης Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος.

«Το Δημοτικό μας Ωδείο τιμά την μνήμη των θυμάτων της Γενοκτονίας των Αρμενίων. Στεκόμαστε με αλληλεγγύη στον αρμενικό λαό και θυμόμαστε την τραγική απώλεια, τους διωγμούς και τις εκκαθαρίσεις», τόνισε ο Δήμαρχος Κατερίνης, Ιωάννης Ντούμος.

«Παρόμοιες τακτικές εφάρμοσαν οι Οθωμανοί και εναντίον των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας. Η μνήμη είναι φάρος για την αποτροπή παρόμοιων θηριωδιών στο μέλλον», επισήμανε ο Αντιδήμαρχος Παιδείας, Αθλητισμού & Δημοτικού Ωδείου, Γιώργος Κοκαβίδης.

Ο Ύμνος “Anonts Hamar” – Ένα Μνημείο από Ήχο και Ποίηση

Ο ύμνος “Anonts Hamar”, ένα έργο του Κεβόρκ Γκαραβαρέντς σε ποίηση του Βαχάκν Τεκεγιάν, αποτελεί πυρήνα της επιμνημόσυνης τέχνης της αρμενικής διασποράς. Η ποίηση αυτού του ύμνου δεν αποτελεί απλή καταγγελία· είναι μια πράξη μνήμης. Μέσω ενός λόγου λιτού και άμεσου, μνημονεύει όσους χάθηκαν και τιμά την αξιοπρέπεια ενός λαού που έχει επιλέξει να μην ξεχάσει ποτέ.

Η μουσική του “Anonts Hamar”, γαλήνια και εσωτερική, συνοδεύει την ποίηση με σεμνότητα και σεβασμό, αποτυπώνοντας τα συναισθήματα του πένθους. Οι φωνές των χορωδιών δεν αναπαριστούν απλώς γεγονότα· μαρτυρούν: είναι ψίθυροι παρηγοριάς και κραυγές αντίστασης ταυτόχρονα.

Η παρουσία του ύμνου στη συναυλία λειτουργεί ως μουσική προσευχή, ως ανάθημα κοινής ανθρωπιάς. Το “Anonts Hamar” μας θυμίζει ότι η μνήμη δεν είναι σιωπή, αλλά φωνή και ότι η τέχνη μπορεί να αναδειχθεί σε πράξη δικαίωσης και ειρήνης.

Ποίηση του Βαχάκν Τεκεγιάν – Για Εκείνους που Δεν Είναι Πια

Για εκείνους που δεν είναι πια,

για τις σκιές που έσβησαν στην άμμο,

για τις φωνές που σωπάσαν ξαφνικά

μέσα σε φωτιά και σίδερο.

Για τα πρόσωπα που η γη τα σκέπασε

χωρίς μνήμα, χωρίς σταυρό.

Για τους αγέννητους που χάθηκαν

μες στη μήτρα της μητέρας τους.

Γι’ αυτούς που δεν πρόλαβαν να πουν

την τελευταία τους λέξη.

Γι’ αυτούς που το αίμα τους φώναξε

απ’ τις ερήμους της Συρίας.

Γι’ αυτούς θα τραγουδήσουμε —

χωρίς φωνή, χωρίς μουσική,

μα η ψυχή μας θα γίνει φλόγα,

το δάκρυ μας ποτάμι θα κυλήσει.

Κι όταν η μνήμη γίνει τραγούδι,

όταν η σιωπή μιλήσει πάλι,

θα είναι αυτοί παρόντες,

σε κάθε ήχο, σε κάθε ανάσα.