Σύγκριση Τροφείων Παιδικών Σταθμών στους Δήμους Καβάλας, Πάτρας και Τυρνάβου

Η Λαϊκή Συσπείρωση Καβάλας προβαίνει σε μια συγκριτική ανάλυση των ποσών που καταβάλλουν οι δημότες της Καβάλας για τα τροφείων των Παιδικών Σταθμών, συγκρίνοντάς τα με αυτά που πληρώνουν οι δημότες στους Δήμους Πάτρας και Τυρνάβου, οι οποίοι διοικούνται από κομμουνιστές Δημάρχους. Ο Δημοτικός Σύμβουλος Χρήστος Ποτόλιας επισημαίνει ότι οι διαφορές στις χρεώσεις οφείλονται στο γεγονός ότι οι δημότες σε αυτούς τους Δήμους δεν αντιμετωπίζονται ως πελάτες, αλλά ως εργαζόμενοι που προσπαθούν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους σε ένα ιδιαίτερα εχθρικό περιβάλλον για την εργατική – λαϊκή οικογένεια.

Διαφορές Στη Χρέωση Τροφείων

Η ανακοίνωση αναφέρει συγκεκριμένα: “Σχετικά με την πρόταση για τη διαμόρφωση των τροφείων στους παιδικούς σταθμούς του Δήμου για το σχολικό έτος 2025-2026, που συζητείται στην 8η συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου, είναι αναγκαίο να κάνουμε συγκρίσεις με τους δήμους όπου οι δυνάμεις της Λαϊκής Συσπείρωσης έχουν τη διοίκηση.”

Εδώ παρουσιάζονται οι ισχύουσες χρεώσεις τροφείων ανά δήμο:

ΔΗΜΟΣ ΚΑΒΑΛΑΣ: Με οικογενειακό εισόδημα έως 9.000€ (δηλαδή μηνιαίο εισόδημα 750€), το κόστος είναι 50€ το μήνα για κάθε παιδί.
ΔΗΜΟΣ ΠΑΤΡΑΣ: Με οικογενειακό εισόδημα έως 25.000€, τα τροφεία είναι δωρεάν.
ΔΗΜΟΣ ΤΥΡΝΑΒΟΥ: Με οικογενειακό εισόδημα έως 5.000€, τα τροφεία είναι επίσης δωρεάν.
ΔΗΜΟΣ ΚΑΒΑΛΑΣ: Με οικογενειακό εισόδημα από 25.001€ έως 30.000€, το κόστος ανέρχεται σε 120€ το μήνα από το γονέα.
ΔΗΜΟΣ ΠΑΤΡΑΣ: Με οικογενειακό εισόδημα από 25.001€ έως 30.000€, το κόστος είναι 70€ το μήνα για το 1ο παιδί και 35€ για κάθε αδερφάκι.
ΔΗΜΟΣ ΤΥΡΝΑΒΟΥ: Με οικογενειακό εισόδημα από 15.000€ έως 30.000€, καταβάλλονται 30€ το μήνα από το γονέα.

Οι διαφορές αυτές είναι ενδεικτικές, καθώς η χρέωση στους δήμους που διοικούνται από κομμουνιστές Δημάρχους είναι σε αρκετές περιπτώσεις έως και 70% χαμηλότερη.

Η Πολιτική Φιλοσοφία Πίσω από τις Διαφορές

Η απάντηση στο ερώτημα για το πώς οι κομμουνιστές δήμαρχοι καταφέρνουν να προσφέρουν αυτές τις μειωμένες χρεώσεις, βρίσκεται στη θεμελιώδη διαφορά της πολιτικής φιλοσοφίας που διαθέτουν. Οι αγωνιστές δήμαρχοι βλέπουν τους δημότες όχι ως πελάτες ενός δήμου-επιχείρησης, αλλά ως εργαζόμενους που αντιπαλεύουν τις δυσκολίες της ζωής και προσπαθούν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Αυτή η προσέγγιση αντικατοπτρίζει την αφοσίωσή τους στην υποστήριξη της εργατικής τάξης και την ενίσχυση των τοπικών οικογενειών.

Η ανάγκη για περισσότερους τέτοιους δημάρχους εστιάζεται στη διασφάλιση ότι οι δημότες θα έχουν την υποστήριξη που τους αξίζει σε έναν κόσμο που συχνά είναι αντίξοος για την οικογένεια των εργαζομένων.