Η Κατάσταση των Ελληνικών Σιδηροδρόμων: Προκλήσεις και Ευκαιρίες

Η ελληνική κοινωνία φαίνεται να έχει γυρίσει την πλάτη στην ασφάλεια και τον εκσυγχρονισμό των σιδηροδρόμων, γεγονός που αναδεικνύει ελάχιστο ενδιαφέρον για την κατάσταση του σιδηροδρομικού δικτύου της χώρας. Ο πολιτικός λόγος φαίνεται να περιστρέφεται γύρω από την αποδοκιμασία του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, με πολλές φωνές να ζητούν την απομάκρυνσή του, ενώ τα πραγματικά ζητήματα των σιδηροδρόμων παραμένουν αδιευκρίνιστα. Η ανάγκη για συζήτηση και σχεδιασμό παραμένει ανεκπλήρωτη, με τον πολιτικό διάλογο να είναι απογοητευτικά περιορισμένος.

Όταν οι κυβερνητικές εξαγγελίες διατυπώθηκαν, οι αντιδράσεις ήταν σχεδόν ανύπαρκτες. Τα μέσα ενημέρωσης, τοποθετώντας τις εξαγγελίες σε περίοπτη θέση, γρήγορα τις αποσύρουν από το προσκήνιο, παρασυρμένα από την ασυγκίνητη στάση της πλειονότητας των κομμάτων. Αν εξαιρέσουμε το ΠΑΣΟΚ, που παρουσίασε μία θεωρητικά μελετημένη πρόταση, τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα δεν μπήκαν καν στη διαδικασία να εκφράσουν τις θέσεις τους. Φαίνεται πως η ζήτηση για ουσιαστική πολιτική συζήτηση γύρω από την σιδηροδρομική υποδομή είναι πολύ χαμηλή, καθώς η πλειοψηφία των πολιτών δείχνει να είναι απομακρυσμένη από το ζήτημα.

Αυτή η αδιαφορία είναι ενοχλητική, ιδιαίτερα καθώς βρισκόμαστε σε μία σημαντική στιγμή που θα μπορούσε να αναδείξει τη σημασία της ασφάλειας και της βελτίωσης των σιδηροδρόμων. Ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε στις αναγκαίες παρεμβάσεις στο κομβικό τμήμα της διαδρομής Αθήνας-Θεσσαλονίκης, το οποίο συνιστά τη ραχοκοκαλιά του ελληνικού σιδηροδρομικού δικτύου. Ωστόσο, ορατές είναι οι ελλείψεις σε υποδομές και δρομολόγια σε άλλες περιοχές της χώρας, όπως η Δυτική και Ανατολική Μακεδονία. Η εξουσία χρειάζεται ένα συνολικό σχέδιο που να περιλαμβάνει τη λειτουργία και την πρόσβαση σε ολόκληρο το σιδηροδρομικό δίκτυο, όχι μόνο σε μεμονωμένες διαδρομές.

Δυστυχώς, η κατάσταση στους σιδηροδρόμους καταδεικνύει την αδιαφορία και την παθολογία της διοίκησης, με ελάχιστα δρομολόγια να εξυπηρετούν υπαρκτές ανάγκες των πολιτών. Για παράδειγμα, οι δύο καθημερινές διαδρομές μέχρι την Έδεσσα είναι στο επίπεδο της κοροϊδίας, ενώ για να ταξιδέψει κάποιος από τη Θεσσαλονίκη στην Αλεξανδρούπολη, καλείται να διανύσει μια εμπλοκή δέκα ωρών με εναλλαγές μεταξύ τρένου και λεωφορείου. Μια απογοητευτική εικόνα που δεν συνάδει με τον πολιτισμό και την ανάπτυξη που προσδοκάνε οι πολίτες. Επιπλέον, η παραμελημένη γραμμή Βόλου-Λάρισας και η στασιμότητα στις υποδομές της Πελοποννήσου υπογραμμίζουν την αδυναμία διαχείρισης των σημαντικών ζητημάτων που αφορούν την εθνική υποδομή.

Η κυβέρνηση και τα αντιπολιτευτικά κόμματα θα πρέπει να επαναστατήσουν το θέμα και να σχεδιάσουν μία νέα στρατηγική που να περιλαμβάνει όλες τις πτυχές του σιδηροδρομικού δικτύου και να μην περιορίζεται μόνο στις τρέχουσες ανάγκες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Η ελληνική πολιτεία έχει τη δυνατότητα, αλλά απαιτείται θέληση και σχεδιασμός για να αποκατασταθεί το δίκτυο που έχει παραμεληθεί για χρόνια.

*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 04.05.2025