Μια σπαρακτική τιμή για τα θύματα της τραγωδίας στα Τέμπη
Μέσα από μια πολύ τρυφερή και συγκινητική ταινία μικρού μήκους, που είναι εμπνευσμένη από την τραγωδία στα Τέμπη, οι μαθητές του Δημοτικού Σχολείου στον Βόλο αποφάσισαν να αποτίσουν φόρο τιμής στα 57 θύματα, υπογραμμίζοντας τη σημασία της μνήμης και της αγάπης. Η ταινία αυτή επιδιώκει να είναι μια ισχυρή δήλωση για την αξία της ανθρώπινης ζωής και την ανάγκη για συλλογική ενότητα.
Η ταινία, με τίτλο «Ας ήταν όνειρο…», προέρχεται από τους μαθητές της Στ1 τάξης «Δεντρόσπιτο» του 1ου Δημοτικού Σχολείου Αγριάς, και καθοδηγείται από τον εκπαιδευτικό Κωνσταντίνο Μπατάκα. Η ιστορία επικεντρώνεται στην οδύνη της απώλειας και την αναγκαιότητα να προχωρήσει η κοινωνία με αλληλεγγύη και σεβασμό για όσους έχουν χαθεί.
Αφιερωμένη στις 57 ψυχές που έχασαν τη ζωή τους, η ταινία λειτουργεί και ως μια υπόσχεση ότι η μνήμη τους θα παραμείνει ζωντανή. Όπως αποτυπώνεται στους τίτλους τέλους, ακούμε το συγκινητικό τραγούδι «Ας μην ήταν ούτε όνειρο», που αποτελεί δημιουργία του μαθητή Νικόλα Καβουρά, προσθέτοντας μια ακόμα συναισθηματική διάσταση στην ταινία.
Η αφήγηση και τα μηνύματα της ταινίας
Η πλοκή της ταινίας μας μεταφέρει στις 28 Φεβρουαρίου 2025. Ο δάσκαλος εισέρχεται στην τάξη ζητώντας από τα παιδιά να γράψουν μια έκθεση για τα συναισθήματά τους σχετικά με την τραγωδία στα Τέμπη και τις απώλειες των ανθρώπων. Η προσέγγιση αυτή καθιστά την ενασχόληση τους με το σημαντικό αυτό θέμα προσωπική και συναισθηματικά φορτισμένη.
Ο δάσκαλος τους επιτρέπει να φέρουν μαζί τους το αγαπημένο τους αντικείμενο, ενθαρρύνοντάς τους να εκφραστούν ελεύθερα και από την καρδιά τους. «Δεν υπάρχουν σωστές ή λάθος απαντήσεις. Γράψτε ό,τι νιώθετε. Θυμηθείτε ότι είμαστε εδώ για να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο», τους λέει. Είναι σημαντικό να δημιουργείται ένα ασφαλές περιβάλλον όπου τα παιδιά μπορούν να εξερευνήσουν τα συναισθήματά τους χωρίς φόβο.
Ανάμεσα στους μαθητές, ο μικρός Αντώνης κρατάει ένα τρενάκι και ονειρεύεται πως είναι ξαπλωμένος στο προαύλιο. Όταν εισέρχεται στην τάξη, διαπιστώνει ότι είναι άδειο, και οι συμμαθητές του υφίστανται τη λύπη. Ο λόγος του «Σου άρεσαν τόσο πολύ τα τρένα Αντώνη», αποτυπώνει την επιρροή που είχε εκείνος στους φίλους του, ενώ η φωνή του παραμένει ακουστή στην ταινία.
«Εδώ είμαι, με ακούτε;» φωνάζει απεγνωσμένα, «Δεν έχω οξυγόνο!». Αυτή η δυνατή δήλωση αντανακλά τη βαθιά αίσθηση ανημποριάς και την άμεση ψυχολογική επίδραση που είχε η τραγωδία στους νέους. Με αυτό τον τρόπο, η ταινία δεν επιδιώκει μόνο να ενθουσιάσει, αλλά και να προκαλέσει έντονα συναισθήματα και σκέψεις σχετικά με την απώλεια και τη μνήμη.
Η προσπάθεια αυτή των μαθητών δεν αποτελεί μόνο μια καλλιτεχνική δημιουργία αλλά και μια βαθιά ανθρωπιστική πράξη, θυμίζοντας σε όλους μας τη σημασία της μνήμης και της αλληλεγγύης σε δύσκολες στιγμές.