Το φωτογραφικό έργο του Κωνσταντίνου Σοφικίτη «Marabou»

Μια φωτογραφική αφήγηση που πηγάζει από την ανάγκη του καλλιτέχνη για εξερεύνηση και κατανόηση του ανθρώπινου κόσμου συνιστά το πρότζεκτ Marabou του Κωνσταντίνου Σοφικίτη. Αυτό το φωτογραφικό έργο δεν περιορίζεται σε μια απλή συλλογή εικόνων από τον κόσμο γύρω μας, αλλά αποτυπώνει το αποτέλεσμα ενός βαθιά προσωπικού ταξιδιού, μιας συνεχούς αναζήτησης της ανθρώπινης εμπειρίας και της στιγμής που κρύβει την ουσία της ύπαρξης. Η περιπλάνηση αυτή δεν αφορά μόνο γεωγραφικές αποστάσεις, αλλά αγγίζει τις πιο βαθιές ψυχικές αναζητήσεις του φωτογράφου.

Το Marabou του Σοφικίτη δεν έχει τυχαία ονομασία. Όπως και η πρώτη ποιητική συλλογή του διάσημου ποιητή του Αιγαίου, έτσι και το έργο του μάς ταξιδεύει σε πραγματικούς ανθρώπους, αποκαλύπτοντας κρυμμένες πλευρές και ξεχασμένες ιστορίες.

«Ο Καββαδίας ήταν φορέας σπουδαίων ιστοριών. Δεν έγραφε απλώς τις δικές του∙ έγραφε αυτά που του αφηγήθηκαν. Αυτό ακριβώς θέλησα να κάνω κι εγώ, μέσω της εικόνας. Να γίνω ένας ενδιάμεσος, ένας “μεταφορέας” εμπειριών και ζωών από τα νησιά του Αιγαίου», τονίζει ο φωτογράφος, εξηγώντας τη φιλοσοφία του σε συνέντευξή του.

Ο Σοφικίτης αναφέρει επίσης: «Δεν ταξιδεύω απλώς για να δω, αλλά για να καταλάβω. Οι εικόνες είναι το πιο κοντινό που μπορείς να προσφέρεις, αλλά δεν είναι πάντα η αλήθεια· είναι το δικό σου κομμάτι αυτής». Αυτή η αντίληψη τον οδήγησε στο να αναζητά ανθρώπους που δεν είναι απλά «φωτογενείς», αλλά εκείνους που φέρουν ιστορίες γεμάτες βάθος και μνήμη.

Η ταξιδιωτική του πορεία ξεκίνησε το 2018, όταν ο Σοφικίτης άρχισε να επισκέπτεται τα 65 κατοικημένα νησιά του Αιγαίου, όπου κατέγραψε πρόσωπα, φωνές και βλέμματα. Οι φωτογραφίες του αποτελούν συγκεντρωμένες μαρτυρίες, που, όπως και οι στίχοι του ποιητή, κρύβουν περισσότερα απ’ όσα εκφράζουν. Ο καλλιτέχνης επισημαίνει: «Πολλές φορές δεν κρατώ καν τη μηχανή. Πρώτα γνωρίζω, συνομιλώ, μαθαίνω. Η φωτογραφία, για μένα, ξεκινά από τη συζήτηση. Αν δε συνδεθείς με τους ανθρώπους, δεν μπορείς να αποτυπώσεις τίποτα αυθεντικό». Κάθε φωτογραφία είναι το αποτέλεσμα αυτής της σχέσης και εμπιστοσύνης.

«Το Αιγαίο είναι γεμάτο από φωνές που σιγά-σιγά ξεθωριάζουν. Οι άνθρωποι που ζουν εκεί έχουν μια μοναδική οπτική για τον κόσμο. Το βλέμμα τους είναι γεμάτο ιστορίες, γεμάτο ιστορία» υπογραμμίζει ο Σοφικίτης. Η εικαστική του γλώσσα χαρακτηρίζεται από τη λιτότητα και την συμβολικότητα. Φως που έρχεται από το πλάι, πρόσωπα σε πρώτο πλάνο, με το υπόλοιπο πλαίσιο να παραμένει περισσότερο ασαφές, δημιουργεί μια διάδραση που καλεί τον θεατή να ανακαλύψει περισσότερα.

Η εικαστική αποτύπωση του Σοφικίτη είναι βαθιά προσωπική και η σχέση του με τους ανθρώπους που φωτογραφίζει εξελίσσεται σε ένα απόλυτα αυθεντικό επίπεδο. Τα έργα του εκτέθηκαν σε δημόσιο χώρο στην 15η Μπιενάλε της Αβάνας, όπου παρουσίασε 25 μεγάλα πορτρέτα, μισά από την Κούβα και μισά από τα νησιά του Αιγαίου. Αυτή η δημοσίευση της τέχνης του ακολουθεί το πνεύμα του Καββαδία, δίνοντας ελεύθερη πρόσβαση στον κόσμο.

Ο Κωνσταντίνος Σοφικίτης δεν αναζητά το εξωτικό ή το εντυπωσιακό, αλλά την ανθρώπινη αλήθεια. Ο ίδιος πιστεύει ότι η τέχνη μπορεί να συνδέει τους ανθρώπους χωρίς λόγια και ότι η φωτογραφία έχει τη δύναμη να αποτυπώνει τη σημαντικότητα των στιγμών. Τελικά, αποτυπώνοντας τη μοναδικότητα της ανθρώπινης εμπειρίας, μας καλεί να δούμε τον κόσμο γύρω μας με άλλη ματιά.

Αυτή η φωτογραφική ματιά μάς προτρέπει να αναρωτηθούμε πόσο συχνά κοιτάμε πραγματικά τους ανθρώπους γύρω μας, πόσο αναγνωρίζουμε τις κρυμμένες ιστορίες πίσω από τις ματιές τους. Ο Σοφικίτης μας προσκαλεί να κοιτάξουμε πιο βαθιά, να αγγίξουμε τις αθέατες πραγματικότητες και να αφήσουμε τις φωτογραφίες του να μας προσφέρουν έναν νέο τρόπο αντίληψης του κόσμου.