Οι Χρόνιες Ασθένειες του ΠΑΣΟΚ

Παρά την εμπειρία και την μακροχρόνια παρουσία του στην ελληνική πολιτική σκηνή, ένα κόμμα που συμπληρώνει 51 χρόνια εξαιρετικά ενεργής και πρωταγωνιστικής πορείας δεν μπορεί και δεν πρέπει να αντιμετωπίζει παιδικές ασθένειες. Η πρόσφατη δημοσκόπηση της 2ας Απριλίου επιβεβαίωσε ότι η Πλεύση Ελευθερίας έχει εδραιωθεί στη δεύτερη θέση, ενώ το ΠΑΣΟΚ καταγράφει συνεχή υποχώρηση. Αυτή η πραγματικότητα εγείρει σοβαρά ερωτήματα σχετικά με την κατεύθυνση και τη στρατηγική του κόμματος.

Αν και είναι εύλογο να στραφούν οι κατηγορίες προς τον Νίκο Ανδρουλάκη, δεν είναι αυτός ο μόνος υπεύθυνος για την τρέχουσα κατάσταση. Το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ και της κεντροαριστεράς είναι βαθύτερο και πιθανώς έχει τις ρίζες του στην εποχή των μνημονίων. Αξιοσημείωτο είναι ότι ούτε η αείμνηστη Φώφη Γεννηματά ούτε ο Νίκος Ανδρουλάκης κατάφεραν να ανασυνθέσουν την παράταξη, παρόλο που υπήρξαν στιγμές ελπίδας όταν το Κίνημα πλησίασε στο 20% στις δημοσκοπήσεις.

Η επανεμφάνιση της τραγωδίας των Τεμπών, η οποία μονοπώλησε τη δημόσια συζήτηση, ανέδειξε την κυρία Ζωής Κωνσταντοπούλου σε κεντρική φυσιογνωμία των πολιτικών εξελίξεων. Το κόμμα της εξασφάλισε όλα τα οφέλη από την πολιτική εκμετάλλευση της καταστροφής αυτής, γεγονός που είχε αντίκτυπο και στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο είδε τα ποσοστά του να μειώνονται σε μία περίοδο που η Πλεύση Ελευθερίας άνθιζε.

Η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη συνεχίζει να ασκεί πίεση στον χώρο της κεντροαριστεράς, καθώς έχει καταλάβει ένα μέρος του μεταρρυθμιστικού κέντρου, ενός χώρου που παραδοσιακά ανήκε στο ΠΑΣΟΚ. Ωστόσο, η μεγαλύτερη πρόκληση για το Κίνημα είναι ο στρατηγικός του προσανατολισμός, ο οποίος προκαλεί εσωκομματικές αντιπαραθέσεις. Υπάρχει μια ισχυρή τάση που επιζητεί συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλες δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς, σε αντίθεση με τη κυρίαρχη τάση που επιθυμεί αυτοδύναμη πορεία προς την εκλογική νίκη. Όσο η εκλογική αυτή νίκη δεν κρίνεται εφικτή, τόσο αυξάνονται οι γκρίνιες και οι ανησυχίες για την τρέχουσα πορεία του κόμματος.

Ένα επίσης σημαντικό γεγονός είναι η ύπαρξη μιας μειοψηφικής τάσης που δεν απορρίπτει μία κυβερνητική συνεργασία με τη Νέα Δημοκρατία, κάτι που ενδέχεται να δημιουργήσει τριγμούς εντός του ΠΑΣΟΚ εάν αυτό επιλέξει να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Το κεντρικό ερώτημα είναι πώς μπορούν να συντονίζονται και να καθοδηγούνται αυτές οι αντίρροπες τάσεις υπό μία ηγεσία που, παρόλο που εκλέχθηκε πρόσφατα, αντιμετωπίζει αμφισβήτηση. Είναι ακατανόητο για ένα κόμμα που επιδιώκει την ανασυγκρότηση να βλέπει ηγετικά στελέχη να προετοιμάζονται ήδη για την επόμενη εκλογική αποτυχία. Ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει επίσης ευθύνες για τις λανθασμένες κινήσεις του στη διαχείριση της τραγωδίας των Τεμπών. Παρά την ορθή κριτική προς την κυβέρνηση, δεν κατόρθωσε να οριοθετήσει επαρκώς τη θέση του, με αποτέλεσμα να ενισχύσει την κυρία Κωνσταντοπούλου στην εκμετάλλευση της κυβερνητικής φθοράς.

Η συνεχιζόμενη καθοδική πορεία του ΠΑΣΟΚ καθίσταται ολοένα και πιο σαφής, γεγονός που αναμφίβολα θα δημιουργήσει προκλήσεις στη συνοχή του κόμματος. Παρόλο που ο χρόνος μέχρι τις επόμενες εκλογές είναι επαρκής, είναι αβέβαιο αν υπάρχουν οι απαιτούμενες υπομονές και αντοχές από κάποια στελέχη του Κινήματος.

*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 06.04.2025